Σχέδια έτσι ώστε ο υποψήφιος επενδυτής να μπορεί να αναλαμβάνει το management της υπερχρεωμένης εταιρείας για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, με παράλληλο δικαίωμα εξαγοράς της έναντι προσυμφωνημένου τιμήματος.
Σειρά εναλλακτικών σχεδίων επεξεργάζονται οι τράπεζες προκειμένου να αντιμετωπίσουν όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων των μεγάλων επιχειρήσεων, τα οποία άλλωστε αποτελούν περίπου το ένα τρίτο του συνόλου των κόκκινων δανείων.
«Αναμφίβολα, σε πολλές περιπτώσεις θα επιλεγεί η λύση μιας αναδιάρθρωσης δανείων που θα προβλέπει (άμεσα ή έμμεσα) κουρέματα, επιμηκύνσεις λήξεων και κεφαλαιακές ενέσεις από ήδη υπάρχοντες, ή από νέους μετόχους. Σίγουρα επίσης, θα υπάρξουν και εταιρείες που θα επιχειρηθεί να εκκαθαριστούν εν λειτουργία, μέσα από την πώληση του συνόλου, ή επιμέρους τμημάτων του ενεργητικού τους. Ωστόσο, λύσεις όπως οι παραπάνω δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε τόσες πολλές επιχειρήσεις. Πιστεύω λοιπόν ότι θα υπάρξουν και περιπτώσεις, όπου ο υποψήφιος αγοραστής θα μπορεί να εξαγοράζει τις συγκεκριμένες εταιρείες, αφού… προηγουμένως έχει δοκιμάσει να τις διοικήσει».
Αυτό δηλώνει στο Euro2day.gr γνωστός παράγοντας της αγοράς, ο οποίος συμπληρώνει: «Σε πολλές περιπτώσεις, δεν θα υπάρξουν funds και λοιποί επενδυτές διατεθειμένοι να βάλουν πολύ μεγάλα ποσά προκειμένου να αποκτήσουν άμεσα τον μετοχικό έλεγχο μιας υπερχρεωμένης εταιρείας και να αναλάβουν έτσι έναν τόσο μεγάλο κίνδυνο.
Πολύ συχνά, αυτά τα funds δεν έχουν πολύ μεγάλη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, ενώ επιπλέον φοβούνται δύο ακόμη ενδεχόμενα: Πρώτον, τις μελλοντικές εξελίξεις στην γενικότερη ελληνική οικονομία και το κατά πόσο η χώρα θα παραμείνει μεσομακροπρόθεσμα στην Ευρωζώνη και δεύτερον, τους… σκελετούς που πιθανόν θα ξεπροβάλλουν μελλοντικά στις υπό πώληση εταιρείες.
Είναι πολύ συνηθισμένο, οι υπερχρεωμένες εταιρείες πέρα από το ζήτημα της ρευστότητας να αντιμετωπίζουν και επιπλέον προβλήματα, όπως διάφορες τρύπες που δεν έχουν απεικονιστεί στα λογιστικά βιβλία (ούτε έχουν καταστεί ορατές στα σύντομα due diligence), δυσαρεστημένοι πελάτες και προμηθευτές, στελεχιακό δυναμικό που έχει αποχωρήσει, δίκτυα πωλήσεων που είναι έτοιμα να προσχωρήσουν στον ανταγωνισμό.
Είναι εύλογο λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις, να δοθεί -με προκαθορισμένους όρους, όπως π.χ. μια μικρή άμεση κεφαλαιακή ένεση- το καθημερινό management στον υποψήφιο επενδυτή και επιπλέον ένα δικαίωμα (option) μελλοντικής αγοράς της εταιρείας σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Κάτι τέτοιο, αφ’ ενός θα απαλλάξει τις τράπεζες από την υποχρέωση της διοίκησης της υπερχρεωμένης εταιρείας (ούτε είναι η δουλειά τους, ούτε και φημίζονται για τις μέχρι τώρα επιδόσεις τους στο συγκεκριμένο πεδίο) και αφ’ ετέρου, θα εξασφαλίσει ότι η επιχείρηση δεν θα… αποψιλώνεται εκ των έσω.
Όσο για τον υποψήφιο επενδυτή, αυτός θα προσπαθήσει να εξυγιάνει την εταιρεία μέσα π.χ. σε μια διετία και θα έχει κάθε κίνητρο να το κάνει αυτό, καθώς θα μπορεί να την εξαγοράσει έναντι σχετικά χαμηλού τιμήματος που θα έχει συμφωνηθεί εκ των προτέρων».
